مقدمه و اهداف: قدرت عضلانی یک جز مهم و اساسی در تعیین عملکرد ورزشکاران است که ممکن است با تیپ بهبود یابد. کینزیوتیپ یک نوع تیپ الاستیک است که جهت بهبود عملکرد عضلانی استفاده می شود و برای اولین بار در سال 1970 در ژاپن مطرح شد. این نوع تیپ به سرعت در بین ورزشکاران مورد استفاده قرار گرفت و بعد از المپیک 2008 استفاده از آن افزایش یافت. علی رغم استفاده زیاد از کینزیوتیپ، میزان اثرات آن مورد سوال است. مطالعه مروری حاضر مطالعات را جهت بررسی میزان اثر کینزیوتیپ بر قدرت عضلانی، مورد مطالعه قرار می دهد.مواد و روش ها: برای انجام پژوهش حاضر مقالات انگلیسی چاپ شده در بانک های اطلاعاتی PEDro، Cochrane Library، Medline، Google Scholar، Science Direct، scopus، Up to Date، Pubmed جستجو شدند. در این جستجو که محدود به مطالعات سال های 2000 تا 2015 بود از کلیدواژه های ترکیبی Kinesiology Tape، Kinesiotape، Elastic Tape، Tape and Muscle، Tape and strength استفاده شد.یافته ها: از میان تقریبا 26 مقاله مرتبط با موضوع، 21 مقاله برای بررسی وارد پژوهش شدند که بر اساس نتایج مطالعات به دو دسته تقسیم شدند: دسته اول مقالاتی که نتایج آنها نشان می داد کینزیوتیپ بر افزایش قدرت عضلانی موثر است و دسته دوم مقالاتی که نتایج آنها بیان می کرد کینزیوتیپ بر قدرت عضلانی موثر نیست.نتیجه گیری: کینزیوتیپ در تغییر ارتفاع پرش و تست های عملکردی بی اثر است، ولی باعث تغییر در زمان بندی فعالیت عضله و کاهش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضله می شود. اثر کینزیوتیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی و نیروی عضله بستگی به نحوه استفاده از کینزیوتیپ دارد و اگر در شرایط صحیح استفاده شود، می تواند موثر باشد. بیان دقیق نحوه استفاده صحیح از کینزیوتیپ نیاز به مطالعات با کیفیت بالاتر دارد.

استئوآرتریت زانو یک بیماری شایع و یکی از مهم ترین عامل بروز درد و ناتوانی در سالمندان می باشد که ضعف عضلانی و کاهش ویتامین D در بروز آن دخالت دارند. هر کدام از این دو عامل با درد زانو نیز ارتباط دارند. اما نتایج مطالعات انجام شده در این زمینه یکسان نیست از یک طرف ضعف عضلانی میتواند بعلت درد زانو و اختلال حرکتی بوجود آید که در استئو آرتریت زانو شایع است، از طرف دیگر استئوآرتریت زانو بعلت درد و ناتوانی میتواند سبب کاهش ویتامین D شود. در تعدادی از مطالعات ضعف عضلانی بعنوان یک عامل اتیولوژیک استئوآرتریت زانو معرفی شده است. کاهش ویتامین D نیز مانند استئوآرتریت زانو در سالمندان شایع است. بر اساس اطلاعات موجود نمیتوان مشخص کرد که ضعف عضلانی یک عامل اتیولوژیک استئوآرتریت زانو است یا از عوارض آن بشمار می آید. این مطالعه ضمن مرور مطالعات قبلی بر ضرورت انجام مطالعات بیشتر تاکید دارد و توصیه می کند که در مطالعات بعدی ارتباط بین ضعف عضلانی و استئوآرتریت زانو باید با در نظر گرفتن سطح ویتامین D سرم انجام شود.

مقدمه: قدرت عضلانی اندام فوقانی در عملکرد ورزشکاران بسیار مهم است که می تواند با استفاده از کینزیوتیپ بهبود یابد. کینزیوتیپ یک نوع تیپ الاستیک است و یکی از اثرات آن، کمک به افزایش قدرت عضلانی می باشد و نخستین بار سال 1970 در ژاپن مورد استفاده قرار گرفت. کینزیوتیپ به سرعت بین ورزشکاران رواج پیدا کرد و استفاده از آن بعد از المپیک سال 2008 به طور قابل توجهی افزایش یافت و از آن زمان در مورد اثرات مختلف آن سؤالاتی مطرح شده است. پژوهش حاضر مطالعات را جهت بررسی میزان اثر کینزیوتیپ بر قدرت عضلانی اندام فوقانی ورزشکاران مورد بررسی قرار داد. روش ها: برای انجام این تحقیق، مقالات انگلیسی چاپ شده در بانک های اطلاعاتی Scopus، Cochrane Library، Medline، PubMed، PEDro، ScienceDirect، Up-to-date و Google Scholar جستجو شدند. در این جستجو که محدود به مطالعات سال های 2016 تا 2020 بود، از کلید واژه های «Kinesiology، Tape، Strength، Tape، Elastic، Tape، Muscle، Tape، Atheletic، Tape، Kinesiotape» استفاده شد. یافتهها: از میان حدود 47 مقاله مرتبط با موضوع، 21 مقاله برای بررسی وارد پژوهش گردید که بر اساس نتایج مطالعات، به دو دسته تقسیم شدند؛ دسته اول مقالاتی که نتایج آن ها نشان می داد کینزیوتیپ به تنهایی بر افزایش قدرت عضلانی اندام فوقانی ورزشکاران مؤثر است و دسته دوم مقالاتی که نتایج آن ها گزارش کرد کینزیوتیپ بر روی شاخص های دیگری همچون دامنه حرکتی و خستگی مؤثر می باشد و بر قدرت عضلات اندام فوقانی ورزشکاران تأثیری ندارد. نتیجه گیری: کینزیوتیپ باعث ایجاد تغییرات مثبت در عملکرد و توانایی های ورزشکاران می شود. علاوه بر این، باعث تغییر در زمان بندی فعالیت عضله و کاهش زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضله می شود. همچنین، اثر کینزیوتیپ بر روی فعالیت های عضلات مختلف بستگی به نحوه استفاده از کینزیوتیپ دارد و اگر در شرایط صحیح استفاده شود، می تواند مؤثرتر باشد.

هدف: کاهش قدرت عضلانی یکی از علل اصلی افتادن در سالمندان است، که با عواقب و عوارض جسمانی و افسردگی همراه است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر یک دوره تمرینات منتخب پیلاتس بر قدرت عضلات ران و افسردگی زنان سالمند بود.روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 23 زن سالمند با دامنه سنی 55 تا 60 سال از بین سالمندان داوطلب شهر اصفهان بصورت دردسترس و هدفمند انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر، با میانگین و انحراف معیار سن 56.75±4.61 سال، وزن 61.75±5.41 کیلوگرم، قد 161.83±7.01 سانتیمتر) و کنترل (11 نفر، با میانگین و انحراف معیار سن 59.09±10.20 سال، وزن 62.78±2.81 کیلوگرم، قد 158.81±5.03 سانتیمتر) تقسیم شدند. گروه تجربی 8 هفته تمرینات پیلاتس را 3 جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه انجام دادند، ولی گروه کنترل در هیچ گونه فعالیتی به غیر از فعالیت های معمول روزانه شرکت نداشتند. قدرت عضلانی با استفاده از دینامومتر دستی (Power Track II Commander TMJ Tec medical) و میزان افسردگی با استفاده از پرسشنامه افسردگی Beck در دو مرحله قبل و بعد از اجرای تمرینات پیلاتس اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به وسیله آزمون تی همبسته و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معناداری (p£0.005) مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 8 هفته تمرین بهبود معناداری در نمرات قدرت عضلانی چهارسر و همسترینگ پای گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینات پیلاتس یافت شد، در حالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. همچنین تفاوت معناداری در نمرات افسردگی بین پیش و پس آزمون در گروه تجربی دیده شد اما در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، چنین به نظر می رسد که تمرینات منتخب پیلاتس بر بهبود قدرت عضلانی و افسردگی زنان سالمند موثر است و می تواند به عنوان یک مداخله ای تاثیر گذار مورد توجه قرار گیرد.

هدف: هدف این تحقیق مقایسه اثرات یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود. روش پژوهش: برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده دانشگاه گیلان به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه یک نوبت (9=n، سن: 1.8±22.8 سال) و سه نوبت تمرین مقاومتی (9=n، سن: 1.5±22.6 سال) قرار گرفتند. آزمودنی ها سه روز در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. شدت تمرین برای هر دو گروه یکسان بود (8 تکرار بیشینه). در شروع و پایان 8 هفته تمرین قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در دو حرکت بالاتنه (پرس سینه و جلو بازو) و دو حرکت پایین تنه (اکستنشن پا و فلکشن پا) اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t وابسته و t مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (P£0.05). یافته ها: بعد از 8 هفته، قدرت عضلانی در تمام حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش یافت (P£0.05). افزایش در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات پایین تنه به طور معنی داری در گروه سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به گروه یک نوبت تمرین مقاومتی بالاتر بود (P£0.05)، در حالی که هیچ تفاوت معنی داری در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات بالاتنه بین دو گروه یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی وجود نداشت. نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که در مردان تمرین نکرده، سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به یک نوبت تمرین مقاومتی در ارتباط با افزایش قدرت در عضلات پایین تنه موثرتر می باشد، در حالی که در ارتباط با افزایش قدرت عضلانی بالاتنه بین یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی تفاوتی مشاهده نشد.

استراتژی دریایی یکی از مهم ترین ابعاد استراتژی ملی قدرت های بزرگ به حساب می آید. این مساله اگرچه با تحول ماهوی قدرت در سیاست جهانی، اهمیتی را که آلفرد ماهان در «تاثیر و نفوذ قدرت دریایی در تاریخ» مطرح کرده بود را از دست داده است اما در دو دهه اخیر مجددا به عرصه رقابت ژئوپلیتیک قدرت های بزرگ بازگشته است. در این میان، حوزه ایندوپاسفیک و شکل گیری گروه بندی های جدیدی مانند کواد و آکوس در آن را می توان نقطه عزیمت جدیدی در بازی قدرت های جهانی دانست. در این راستا، این مقاله به این سوال اصلی پرداخته است که حوزه ایندوپاسفیک چه جایگاهی در معادلات ژئوپلیتیک قدرت های دریایی با تاکید بر گروه بندی های کواد و آکوس دارد؟ یافته های این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته نشان دهنده انتقال تدریجی مرکز ثقل اقتصاد و سیاست جهانی از اقیانوس اطلس به اقیانوس هند-آرام است که در پرتو ائتلاف بندی های نظامی و امنیتی جدید به تشدید رقابت و تنش میان قدرت های بزرگ دریایی منجر خواهد شد.

سابقه و هدف: قدرت عضلانی از سبک زندگی افراد و فعالیتهای فیزیکی و تفریحی آنها تاثیر می پذیرد. ضعف عضلات ضدجاذبه اندام پایینی نقش مهمی در سقوط افراد دارد. نظر به اهمیت تعادل و قدرت در سلامت سالمندان، اهداف مطالعه حاضر بررسی اثر افزایش سن بر قدرت عضلانی و تعیین محدوده سنی کاهش قدرت در زنان رده های سنی 21 تا 80 سال بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی تعداد 101 زن سالم شرکت کردند. آزمودنی ها در 6 گروه سنی 15 تا 20 نفره قرار داده شدند. حداکثر نیروی ایزومتریک چهار گروه عضلانی در هر کدام از اندام های پایینی با استفاده از دستگاه دینامومتر دستی اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد که نیروی عضلانی با افزایش سن به طور معنی داری کاهش می یابد (P<0.0001). تغییر نیرو در عضلات اکستانسور ران و دورسی فلکسور مچ پا از 20 تا 40 سالگی معنیدار نبود، اما بعد از آن بطور معنی داری کاهش یافت (P<0.0001). نیروی عضلات اکستانسور زانو و ابداکتور ران تا 50 سالگی تغییر معنی داری نداشت، اما پس از آن به طور معنی داری کاهش پیدا کرد.استنتاج: باتوجه به نتایج بدست آمده می توان پیشبینی کرد که با افزایش سن و کاهش نیروی عضلانی، ثبات و تعادل ایستاده افراد کاهش می یابد. لذا برنامه ریزی برای فعالیت های جسمی کافی در گروه های در معرض خطر ضروری می باشد و با اجرای برنامه های تمرینی مناسب می توان از اختلالات تعادلی و سقوط های احتمالی این گروه از افراد پیشگیری کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه و اهداف زانو والگوس یکی از شایع ترین ناهنجاری های عصبی عضلانی است که در ایجاد آسیب غیر تماسی به رباط صلیبی قدامی نقش دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر و ماندگاری برنامه تمرینی عصبی عضلانی بر والگوس زانو، دامنه حرکتی و قدرت عضلات منتخب اندام تحتانی فوتبالیست های نوجوان مبتلا به نقص والگوس داینامیک زانو انجام شد.مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع نیمه آزمایشی است. شرکت کنندگان این پژوهش 25 فوتبالیست پسر نوجوان مبتلا به نقص والگوس پویا بودند که به طور هدف مند از آکادمی فوتبال شاهین آمل انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه کنترل و تمرینی قرار گرفتند. در این مطالعه وجود والگوس پویا زانو با آزمون اسکات و زاویه والگوس با آزمون فرود-پرش و با کمک نرم افزار کینوا ارزیابی شد. قدرت و دامنه حرکتی ابداکشن و چرخش خارجی ران، دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا نیز به ترتیب با ام ام تی و گونیامتر ارزیابی شد. پس از تعیین متغیرها در پیش آزمون، آزمودنی های گروه تمرینی تمرینات عصبی عضلانی را در مدت 8 هفته انجام دادند و گروه کنترل نیز در این دوره در برنامه آمادگی جسمانی اختصاصی تیم شرکت داشتند. جهت بررسی تفاوت از آزمون آماری تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. کلیه عملیات آماری به وسیله نسخه 24 نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها نتایج اختلاف معناداری در زاویه والگوس زانو (0/001=P)، دامنه حرکتی ابداکشن ران (0/01=P) و چرخش خارجی ران (0/01=P)، دامنه حرکتی دورسی فلکشن با زانو صاف (0/001=P) و دامنه حرکتی دورسی فلکشن با زانو خم (0/001=P)، قدرت ابداکشن ران (0/002=P) و چرخش خارجی ران (0/01=P) و قدرت پلانتار فلکشن مچ پا (0/03=P) بین دو گروه کنترل و تمرینی نشان داد، اما نتایج این آزمون در متغیر دامنه حرکتی پلانتارفلکشن و قدرت دورسی فلکشن مچ پا تفاوتی را نشان نداد (05/P>0). همچنین پس از 1 ماه نتایج نشان دهنده ماندگاری اثر تمرینات در متغیرهای دامنه حرکتی ابداکشن و چرخش خارجی ران، دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با زانوی صاف و خم، قدرت دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن مچ پا بود.نتیجه گیری تمرین عصبی عضلانی می تواند خطر آسیب غیر تماسی رباط متقاطع قدامی را در بازیکنان مرد فوتبال مبتلا به نقص والگوس پویا زانو با بهبود قدرت و دامنه حرکتی مفصل ران و مچ پا کاهش دهد.